Over and out

Jæja ég ætlaði bara aðeins að láta vita af mér. En þannig er því háttað að  við Grani fluttum til Grjótár og skiptum peningum á milli okkar. Högni tók við Hlíðarenda en Grani verður bara að bíta á jaxlinn og taka við leigulöndum eins og er. Ég held ég taki mér langa pásu á að blogga fyrir ykkur, þarf aðeins tíma til að ná áttum. Sæl að sinni kæru lesendur.

- Hallgerður Langbrók

Andlát Gunnars

Alltaf líður frekar langt milli frétta hjá mér, en það hefur bara svo margt gengið á uppá síðkastið að ég hef ekki haft tíma til eins eða neins aukavinnu, en það helsta sem er að frétta hjá mér er að hann Gunnar minn er nú látinn. Mikið finnst mér allt orðið tómlegt eftir að hann fór. En jæja ekki get ég breytt þessu, en ég hafði þetta nú alltaf svolítið á tilfinningunni undanfarið, að hann myndi fara bráðum. Ég verð nú að segja ykkur frá þessu hvernig þetta hefur verið hér síðustu vikur og mánuði. En þannig var mál með vexti að nafnarnir Þorgeir Otkelsson og Þorgeir Starkaðarson voru komnir með ráðabrugg með Merði Valgarðssyni, því mikla illmenni. Kolskeggur var búinn að frétta hvað þeir ætluðu til bragðs að taka og sagði Gunnari að vera var um sig gagnvart þeim félögum. Síðan var það Njáll sem var farinn að finna á sér að eitthvað ætti eftir að koma fyrir hann Gunnar minn innan skamms og sá menn í skóginum sem hann vissu að væru óvinir Gunnars og væru með eitthvað plan í gangi. Hann sendi mann hingað til okkar að Hlíðarenda til að segja Gunnari að hann ætti að halda til Grjótár og safna liði, og hann gerir það. Mér finnst Gunnar hafa verið ósköp heppinn að hafa átti Njál sem besta vin, alltaf góðmennskan upp málið og hjálpaði Gunnari mikið, en nóg um það ég verð nú að halda áfram að segja ykkur frá atburðarrásinni að dauða Gunnars. Þessi frásögn mín getur verið svolítið ónákvæm hjá mér þar sem þetta er ennþá allt svolítið þokukennt fyrir mér, ég er ekki alveg búin að átta mig á þessu öllu saman. En það var komið að alþingi og Gunnar fór á það og auðvitað með hjálp frá honum Njáli vann hann mál gegn Þorgeirunum tveimur og Merði. Gunnar kom við í Hjarðarholti í Dölum hjá honum Ólafi páa og hann gaf honum gullhring, skikkju og hund. Mér brá nú heldur betur við þegar Gunnar birtist heima með eitt stykki hund, en hann var nú algjört rassgat þessi hundur sem bar nafnið Sámur. Þetta var sko ekkert venjulegur hundur skal ég segja ykkur, hann gat áttað sig á því hverjir væru óvinir og vinir Gunnars og gelti mikið þeta óvini bar að garði, ekki var það nú slæmt. Mörður tók síðan uppá því að láta Þorgeir Otkelsson reyna við Ormhildi, frænku Gunnars. Hann var sko ekki sáttur með það og braust út mikill fjandskapur milli Þorgeirs og Gunnars. Ég skil Gunnar vel, hann var nú bara að passa uppá skyldmenni sín, hann vill ekki hvern sem er inn í ætt sína. Síðan er það mér mjög minnisstætt þegar Gunnar kom ríðandi heim og sagði mér frá einum bardaganum sem hafði farið fram milli hans og þriggja vinanna. Það var svo gaman að hlusta á frásögn Gunnasts hvernig hann drap Þorgeir Otkelssons, mikið átti þessi maður skilið að deyja. Þorkell hélt í alvöru að hann hafði einhvern möguleika í Gunnar, en Gunnar náði að stinga atgeirnum sínum í gegnum hann, tók hann á loft og fleygir út í Rangá. Gunnar sagði síðan Njáli frá því sem gerst hafði og ráðlagði Njáll honum að hafa vart um sig, þar sem hann hefur nú vegið tvisvar sinnum í sma knérum, það getur ekki boðið uppá eitthvað gott. Það má bara alls ekki drepa tvo úr sömu ætt, það hefur bara slæmt í för með sér. Það líður að þingi og Gissur hvíti dæmir gegn Gunnari. Hann fékk dóm og var dæmdur til að fara úr landi í þrjá vetur, en ef hann myndi ekki fara yrði hann drepinn. Gunnar var á leiðinni út í skip til að fara og sitja dóm sinn þegar hestur hans misstígur sig. Hann fer þá af baki, lítur upp í hlíðina og upp að Hlíðarenda og sagði þessi fleygu orð "Fögur er hlíðin svo að mér hefir hún aldrei jafn fögur sýnst, bleikir akrar en slegin tún, og mun eg ríða heim aftur og fara hvernig". Mér fnnst þetta alltaf jafn fallegt. Af því að Gunnar fór ekki eins og hann átti að gera varð að drepa hann. Síðan kom að því að Gissur hvíti, Mörður og Geir goði ásamt fleiri mönnum ætla í aðför að Gunnari. En þeir voru gáfaðir þessir menn, auðvitað þurftu þeir að losa sig við hann Sám minn og hótuðu nágrannanum að koma og drepa hundinn eða þá að þeir myndu drepa hann sjálfan. Hann fór með þeim og drap Sám, litla skinnið mitt. Síðan ráðast þeir inn í bæinn og ráðast að Gunnari. Hann barðist vel, einn á móti öllum þessum mönnum, og drap margan mannin. En svo lenti hann í veseni. Það slitnaði strengurinn úr atgeirnum hjá honum. Hann bað mig um sá greiða, hvort ég gæti fengið smá bita úr hárinu mínu til að setja í atgeirinn. Ég hugsaði mig aðeins um og ákvað að gera það ekki, ég átti nú eftir að launa honum þennan kinnhest sem hann hafði gefið mér. Ég var bara sanngjörn. En Gunnar barðist vel án vopna en hneig hann niður úr þreytu og lést, sem er ekki skrítið, svna átök taka á. Rannveig móðir Gunnars var sko ekki sátt með mig og kennir mér um dauða hans. Mér finnst það sko ekki sanngjarnt, auðvitað er ég líka leið yfir dauðanum, þetta var nú líka maðurinn minn, ég var þurfti einhvern veginn að launa honum kinnhestinn sem hann gaf mér. En kæru vinir nú er þetta orðið nokkuð langt hjá mér og ég orðin þreytt eftir öll þessi skrif, það er nú samt gott að vera búin að koma þessu frá sér, þannig ég segi þangað til næst og ég vona að það líði ekki eins langt í næstu skrif og gerir alltaf. Veriði blessuð.

Hestaatið og fleiri tíðindi

Hægæs,

Þar fór í verr að hann Gunnar minn hlustaði ekki á hann Njál. Njáll hafði sagt honum að vega aldrei í sama knérunn og rjúfa aldrei þá sætt sem góðir menn gera milli hans og annara. Ég ætla segja ykkur aðeins frá því sem gerðist eftir að Gunnar fór í reiði sinni og drap alla menn Otkells eftir að hann hafi verið sagður hafa grátið. Þetta þykir þeim mönnum voðaleg skömm að gráta, meira sem þeir geta verið viðkvæmnir.

Njáll hafði spáð því að vandræði hljótist af hestaatinu sem Gunnari var boðið. . Það voru margir sem komu að horfa á hestaatið. Ég sat á fremstabekk til að sjá sem mest og reyna peppa aðeins minn mann, ég stend sko með mínum. Gunnar náði að koma Þorgeir og Kol af baki og hesturinn datt ofan á þá!! Ái hvað það hlítur að hafa verið geðveikt vont! En Gunnar er snar á fæti og tók eftir þegar Kolur og Þorgeir komu undan hestinum og rotaði Kol. Þorgeir náði samt að ráðast á greyjið hestinn okkar og stinga úr honum augað! Þvílík ósvífni! Það ætti að refsa Þorgeir fyrir að svindla svona í hestaatinu, ég líð ekki svona vitleysingjaskap. En Gunnar rotaði Þorgeir þar sem hann hljóp að Gunnari. Gunnar tók skynsama ákvörðun um að hesturinn skildi ekki þurfa lifa við örkuml svo hann bað Kolskegg um að aflífa hestinn. Ég held að Þorgeir vilji hefna sín á Gunnari.

Gunnar sagði mér síðan frá því þegar hann og bræður hans tveir, þeir Kolskeggur og Hjörtur, ætluðu í boð til Ásgríms Elliða-Grímssonar á Tungu. Á leiðinni var hann þreyttur og sofnaði við Þjórsá og dreymdi alveg stórmerkilegan draum, kannski svona svipaðann og Njáll dreymir. Allavegana dreymdi Gunnar að þeirra biði mikill mannsafli við Knafahóla og sá fyrir dauða bróður síns honum Hirti. Harður bardagi átti sér síðan stað og létust 15 manns!! :O ásamt honum Hirti.

Fallegur en erfiður dagur að kvöldi kominn. Í dag kvaddi ég Höskuld, elskulegan föður minn, í hinsta sinn.

En tveir drengir hafa bæst við í litlu fjölskyldu okkar Gunnars. Annar heitir Högni en hinn Grani. Mikil hamingja hér á bæ! En mér sýnist Högni vera svona þögla týpan, sagður vera gervilegur, hljóðlyndur, tortryggur og sannorður. Mér finnst persónulega soldið leiðinlegt að nota orðið gervilegur. En hvað um það þá þykir mér ósköp vænt um þá og er ég viss um að eitthvað gott munu þeir afreka.

Fallegi Brúnn, var orðinn feikna gamall en hélst ávalt gífurlega fallegur.

Ostamálið

Já komi þið heil og sæl kæru vinir og vandamenn. En hvað veðrið er fínt úti í dag! Ég kom nú samt ekki hingað fyrir framan tölvuskjáinn til þess að dást af veðrinu, heldur langaði mig að segja ykkur dálitlar fréttir af máli sem gerðist hér um daginn, sem oft er kallað Ostamálið. Það tengdist mér nú frekar mikið svo ykkur ætti að þykja gaman að lesa. Ég ætla að byrja að segja ykkur örlítið frá honum Otkeli. Hann býr á kirkjubæ með Þorgerði konu sinni og Þorgeiri syni sínum. Hann á mikið fé sem ég öfunda hann rosalega af, en hann er þó með skakka sjón. Þær fréttir fékk ég að hann hefði tekið við þrælnum Melkófi og gaf honum hníf, belti og alkæðnað. Síðan var það svo að Melkólfur reyndist vera írskur, óvinsæll og hryllilega latur að vinnu.
Nú í dag er hallæri mjög mikið. Gunnar minn hinn mikli góðhjartaði maður gaf öllum á Hlíðarenda allt sem þeir þurftu, en síðan hlaut nú að koma að því að þá fór okkur að skorta margt sem mér þótti alls ekki skrítið miðað við hvað hann gaf mikið frá sér.Gunnar gerði sér þá ferð til Otkells og bað hann um mat og hey en hann anskotans Otkell neitaði að gefa honum eitthvað slíkt og neitaði einnig að selja honum sem mér fannst furðulegt. Og það hlaut nú að vera að það var hann Skammkell sem átti hlut að þessu máli. Gunnar fékk þó að kaupa af honum þrælinn Melkóf sem reyndist því miður ekki góð kaup að mínu mati. Síðan var það hann Njáll sem var svo voðalega elskulegur og kom til Hlíðarenda og gefur honum Gunnari mínum mat og hey. Mér finnst að allir þeir sem gera eitthvað gott, eigi að fá gott til baka og Gunnar átti þetta svo sannarlega skilið. Síðan um sumarið fer Gunnar til þings. Þá sendi ég þræl okkar hann Melkóf til Kirkjubæjar að stela þaðan mat, smjör og ost því mér fannst við nú vanta eitthvað í bú okkar og fleiri hugmyndir hafði ég ekki en að hann myndi bara stela fyrir okkur. Síða sagði ég honum að kveikja í ítubúrinu svo ekki kæmist upp um hann og fólk héldi þá bara að þar væri um vangeymslu að ræða. En auðvitað þurfti Melkólfur að gera einhver mistök. Hann gerir að slitnum skó sínum með hnífnum frá Otkeli þarna og gleymir svo hnífnum í Kirkjubæ sem var hið heimskasta sem hægt var að gera. Miðið varð ég öskureið! Svo einn dag kemur að því, að það koma margir menn ríðandi af þingi til Hlíðarenda.Hann Gunnar minn þurfti svo endilega að spyrja að því hvaðan ég hefði fengið allan þennan mat. Ég segi honum bara að éta og þegja því það er ekki vinna karlmanna að hugsa um matreiðslu, heldur er það vinna okkar kvennanna, ekki satt?
Gunnar verður alveg öskureiður og slær mig fyrir þetta, en ég segist þó ætla að launa honum kinnhestinn einn daginn ef ég get, og það mun ég sko gera! Ég gekk fram og Gunnar var með mér. Þá var sett á borð slátur og matur sem var betur fenginn.Skammkell sýnir Otkatli hníf Melkófs sem hafði fundinn verið á Kirkjubæ. Þeir borga Merði Valgarðssyni silfur til þess að fá ráð um málið og liðveislu. Þá næst lætur Mörður þá senda förukonur til Hlíðarenda í hálfan mánuð og þær komu svo til baka með byrgðir af mat og þá aðallega osti.Mörður tekur ostinn og setur í ostakistur Þorgerðar í Kirkjubæ. Ostasneiðarnar passa og þar með var sannað að osturinn væri frá Kirkjubæ. Hann Gunnar vildi auðvitað bæta Otkeli tjónið sem átti víst að hafa verið mér að kenna en Skammell kemur því í kring að Otkell fái sjálfdæmi og ráðleggi sig við Gissur Hvíta og Geir goða. Skammkell býðst þá til að fara fyrir Otkel til Gissurar og Geirs vegna slæmrar sjónar hans. Skammkell lýgur til um svör Gissurar og Geirs og segir þá ekki vilja sættast um málið. Otkell fer þá að Hlíðarenda og stefnir Gunnari en Skammkell gerir lítið úr honum.Á alþingi fær svo hann Gunnar þau ráð frá Hrúti og Höskuldi að skora Gissur hvíta á hólm.Gissur gerist vitanlega mjög reiður og spyr Otkel að því hver hafði sagt honum að fara í bardaga við Gunnar, En Otkell segir frá Skammkatli. Það var svo hann Gunnar sem fékk sjálfdæmi í málinu mikla, Gissur og Geir vinna eið en Gunnar vill ekki vera vinur Otkels og þeir handsala þá sættinni.

Kæru vinir og vandamenn, nú er komið nóg af bloggi frá mér. Ég óska ykkur alls góðs gengis og munið það er sælla að gefa en þiggja!

Húskarlavígin

Það er orðið heldur betur langt síðan ég skrifaði hér inn seinast. Ég verð að vera duglegri við skrifin en hér fáiði samt eitt nokkuð langt blogg frá mér. Margt hefur gerst á þessum tíma, Bergþóra er alveg að gera mig brjálaða. Ég bara varð að gera eitthvað og ákvað að þegar Njáll og Gunnar fóru á þing þá myndi ég láta Kol, verkmann minn drepa Svart, verkmann Bergþóru. Ég sendi Kol uppí Rauðaskriður til að drepa Svart, og fyrir ykkur sem ekki vita hvað Rauðaskriður er, þá er það skógurinn sem hann Gunnar minn og Njáll eiga saman. Ég var búin að frétta að Svartur væri þar að höggva við fyrir Bergþóru og fannst mér tilvalið að nota tækifærið og láta drepa hann þar. Mikið var ég stolt af honum Koli og ég lofaði honum að hann myndi hljóta mikla vernd frá mér svo hann lenti ekki í vandræðum útaf þessu. Ég frétti að Gunnar hafi borgað Njáli einhverja aura fyrir vígið á verkmanni hans og þegar hann Gunnar minn kom heim var hann nú ekki svo sáttur við mig, en mér var svosem alveg sama því ég var mjög stolt af þessu þar sem Bergþóra átti þetta skilið. Þeir félagar, Gunnar minn og Njáll fóru svo aftur á þing og hvað haldið þið að hafi gert á meðan, auðvitað hefnir helvítið hún Bergþóra sín og lætur austfirska verkmann sinn hann Atla drepa Kol. Að hún skuli dirfast ófétið. Síðan var það hann Njáll sem notar peningana frá Gunnari til þess að borga fyrir Kol tólf aura silfur. Síðan sendi ég mann vestur til Bjarnarfjarðar til þess að sækja frænda minn hann Brynjólf sem er hið mesta illmenni. Ég fékk síðan illgjarna frænda minn til þess að drepa Atla og hann drap hann með exi. Þegar Brynjólfur kom til baka var ég mjög ánægð því nú gat ég sent mann að Bergþórshvoli og látið segja Bergþóru þær fréttir að nú var launað víg Kols. Njáll hafði lofað Atla að hann yrði bættur sem frjáls maður og Gunnar borgaði því 100 silfur. Bergþóra talaði við Þórð leysingjason sem ég hafði heyrt að væri mikill maður og styrkur. Hún sagði honum að fara og drepa Brynjólf frænda minn og hann gerði svo. Ég varð alveg brjáluð því þetta var nú einu sinni frændi minn, og lét ég vita af því að mikið illt mun hennta eftir þetta ef ég fengi að ráða. Síðan koma þeir Sigmundur, frændi Gunnars og Skjöldur, sænskur félagi hans til okkar á Hlíðarenda. Ég bað þá um að drepa Sigmund og þeir gerðu það á meðan Þráinn Sigfússon horfði á. Njáll lét þá Gunnar borga 200 silfur peninga. Það voru farandkonur frá Bergþórshvoli sem fara að Hlíðarenda til okkar og segja þessar miklu fréttir. Ég lét Sigurð fara með andstyggilegar níðvísur um Njál og syni hans sem eru Karl hinn skegglausi og taðskegglinda. Hann Gunnar minn gengur inn á meðan vísunum stendur og varð mjög reiður yfir þeim. Farandkonurnar fara og segja síðan Bergþóru frá vísunum. Bergþóra vill endilega að synir hennar hefni vígsins því hún var mjög reið. Þeir bræður fara um nóttina og Skarphéðinn drepur Sigmund en Helgi og Grímur drepa Skjöld. Gunnari er alveg sama um Sigmund en vill ekki minnka sóma sinn svo Njáll borgar honum 200 silfurs en Skjölfur var óbættur.

Já annars hefur allt gengið vel hjá okkur hérna í Rangárvallasýslunni. Bara ef hún Bergþóra gæti hagað sér eins og manneskja þá hefði allt þetta ekki átt sér stað, en maður getur nú ekki fengið að ráða öllu. En nú ætla ég að hætta, verð að fara í háttinn. Ég hef sagt ykkur nóg núna í dag frá Húskarlavígunum. Hlakka til að láta heyra í mér næst, vonandi með jafn spennandi og óvænta frásögn og þessi var. Hér fyrir neðan sjáiði mynd af Koli og Svart þar sem ég var svo þvílíkt stolt af Koli mínum fyrir að hafa drepið Svart. Verið marg blessuð.

Matarboð að Bergþórshvolli

Já góðan daginn, ég verð nú aðeins að segja ykkur frá veislunni sem við Gunnar fórum í að Bergþórshvoli til Njáls og Bergþóru. Það er víst einhver venja hjá Gunnari og Njáli að halda til skiptist veislur og að þessu sinni var það í höndum Njáls. Það var þannig að við Gunnar mættum og settumst niður með hinu fólkinu. Haldið þið að hún Bergþóra hafi ekki bara sagt mér að færa mig úr mínu sæti út í horn vegna þess að tengdadóttir hennar, Þórhalla átti að sitja í sætinu sem ég sat í. Ég hélt nú ekki, ég ætlaði ekki að láta kerlinguna gera mig að einhverri hornkerlingu. Ég færði mig samt en ég varð nú að hefna mín aðeins á Bergþóru. Þegar hún kom með handlaugina á borðin okkar tók ég höndina á henni og sagði henni hversu ljótar neglur hún hefði, og minnti hana á það í leiðinni hversu misheppnuð þau hjón væru. Njáli óx ekki skegg og hún með ljótustu neglur sem ég hafði á ævi minni séð, greyin, þurfti þá Bergþóra ekki endilega að minnast á það þegar ég réði Þorvaldi, fyrrverandi manni mínum bana. Ég hélt nú að Gunnar minn myndi standa með mér í þessum málum og hefna sín á Bergþóru, þar sem hún var nú helvíti dónaleg í framkomu sinni við mig, en auðvitað gerði Gunnar ekkert og sagðist ekki vilja vera eggjanafífl mitt. Hann sagði líka eiga Njáli mikla sæmd að launa og fór með mig heim að Hlíðarenda. Ekki gat ég látið Bergþóru eiga síðasta orðið í þessum erjum okkar og sagði við hana á leiðinni út "Mun þú það Bergþóra, að við skulum eigi skyldar". Mér fannst gott hjá mér að hafa sagt þetta við hana, þessi kona gerir mér lífið leitt. En þangað til næst læru lesendur!

Langt síðan síðast!

Þá er nú langt síðan síðast kæru lesendur, mikið hefur nú gengið á síðan síðast. Við skulum byrja á því að segja að hann Þorvaldur er sko á bak og burt! Hann sló mig helvítið svo hann fékk að kenna á því, ég senti Þjóstólf til að drepa hann og auðvitað gerði hann það sem ég bað hann um. Ég skynja að það sé nú eitthvað meira í vináttu okkar Þjóstólfs í hans garð. En hvað um það, síðan giftist ég honum Glúmi mínum. Sá var draumur í bala, eitthvað gott gat ég séð í fari hans, en það hlaut að koma að því að síðan sló hann til mín. Þetta var erfiður dagur en nú er hann farinn sömu leið og Þorvaldur.

Þá, kæru lesendur, er komið að honum Gunnari. Hann er nú bara ágætis maður, verst hvað Bergþóra, kona Njáls besta vinar Gunnars, er algjör trunta. Við Gunnar erum hamingjusamlega gift og á morgunn eigum við von á að fara í boð til Bergþóru og Njáls.

Þar til næst!